Σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει ένα πιο ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας των διοικητικών υπηρεσιών,  η Διοίκηση του ΕΜΠ  αποφάσισε να εισηγηθεί στην Σύγκλητο του ιδρύματος την εισαγωγή ηλεκτρονικών μέσων επιτήρησης της φυσικής μας παρουσίας στον χώρο εργασίας και της τήρησης του ωραρίου μας και ν’ αλλάξει σχετικά και τον εσωτερικό κανονισμό.

Παρά το γεγονός ότι η Σύγκλητος καταψήφισε την αλλαγή του εσωτερικού κανονισμού σε σχέση με τον τρόπο ελέγχου του ωραρίου των εργαζομένων του Πολυτεχνείου,  ο Πρύτανης του ΕΜΠ επέλεξε να απαξιώσει πλήρως την Σύγκλητο, ως το μόνο αποφασιστικό όργανο, και έφερε σχετική εισήγηση στο Συμβούλιο Διοίκησης, προκειμένου να του παραχωρηθεί από το αναρμόδιο όργανο η εξουσία εν λευκώ διαχείρισης του ζητήματος της επιτήρησης μας κάτι που τελικά κατάφερε, τη στιγμή μάλιστα που ο ισχύων εσωτερικός κανονισμός προβλέπει ρητά και κατηγορηματικά με ποιόν τρόπο ελέγχεται η τήρηση του ωραρίου μας.

Προφανώς και το ωράριο εργασίας μας πρέπει να τηρείται, ωστόσο τέτοιες ενέργειες στη λογική του «αποφασίζω και διατάζω» δείχνουν τις προθέσεις αυστηροποίησης του πλαισίου λειτουργίας των διοικητικών υπηρεσιών, χειροτέρευσης των όρων εργασίας μας. Άλλωστε, βρισκόμαστε σε μια περίοδο που η κυβέρνηση φέρνει το νέο νομοσχέδιο για το πειθαρχικό δίκαιο στο Δημόσιο, για να δημιουργήσει ένα κλίμα φόβου στους εργαζόμενους στις δημόσιες υπηρεσίες, να μας έχουν στριμωγμένους στη γωνία,  «μη μιλάτε, μη διαμαρτύρεστε, γιατί θα τιμωρηθείτε».

Το Κεντρικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας στηρίζει το αίτημα του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του ΕΜΠ και καλεί τον Πρύτανη του ΕΜΠ να ανακαλέσει την απόφαση αυτή.

Υπόμνημα στην Σύνοδο Πρυτάνεων Ιούλιος 2025
Αθήνα, 11 Ιουλίου 2025

κ. κ. Πρυτάνεις και κ.κ. Αντιπρυτάνεις,

Το πρόβλημα των σοβαρών ελλείψεων προσωπικού είναι γνωστό κι έχουμε πολλές φορές πραγματοποιήσει παρεμβάσεις και καταθέσει υπομνήματα στις Συνόδους Πρυτάνεων.  Οι διοικητικοί υπάλληλοι, μόνιμοι και ΙΔΑΧ, είναι λιγότεροι από 6000, σχεδόν μισοί από αυτούς που προβλέπουν τα απαρχαιωμένα οργανογράμματα και περίπου 4000 λιγότεροι σε σχέση με 10 χρόνια πριν, παρά το γεγονός ότι έχει αυξηθεί τόσο ο αριθμός των ακαδημαϊκών τμημάτων, όσο και των διοικητικών μονάδων κι έχει προστεθεί πληθώρα νέων καθηκόντων. Θυμίζουμε ότι οι τελευταίες μαζικές προσλήψεις έγιναν το 2006, οπότε και είχαν μετατραπεί συνολικά στο Δημόσιο οι συμβάσεις 33.000 συμβασιούχων σε αορίστου χρόνου με νομοθετική ρύθμιση, μετά από μαζικές κινητοποιήσεις τους. Η διαχρονική υποστελέχωση έχει σαν αποτέλεσμα οι υπηρεσίες να λειτουργούν ανεπαρκώς και οι συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων συνεχώς να χειροτερεύουν, να χτυπιούνται οι όροι εργασίας μας, να δημιουργείται αρνητικό κλίμα στην καθημερινότητα μας.

Όλα τα παραπάνω οδηγούν στο να αυξάνονται συνεχώς οι συνάδελφοι που καλούνται να ανταποκριθούν σε διπλά καθήκοντα, και μάλιστα σε καθήκοντα που απαιτούν πλήρη απασχόληση, επιπλέον ώρες εργασίας και χωρίς, βέβαια, στην πλειοψηφία τους, να λαμβάνουν επιπλέον αμοιβή. Επιπρόσθετα, μετακινούνται και τοποθετούνται υπάλληλοι σε άσχετες με την ειδικότητα, το επιστημονικό και γνωστικό τους αντικείμενο, την προϋπηρεσία τους, θέσεις. Η ανακύκλωση του προσωπικού με τοποθετήσεις επιτείνει ακόμα περισσότερο το πρόβλημα της έλλειψης προσωπικού.

Είναι επίσης γνωστό ότι για την κάλυψη βασικών λειτουργικών αναγκών, στην κατεύθυνση υλοποίησης μιας διαχρονικής πολιτικής επιλογής,  έχουν προσληφθεί και προσλαμβάνονται εργαζόμενοι με διαφόρων ειδών ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι οποίοι εκτιμούμε ότι ξεπερνούν τις 4.000, χωρίς να έχουμε καθαρή εικόνα, καθώς οι διοικήσεις των Πανεπιστημίων δεν μας παρέχουν τα στοιχεία αυτά.

Οι εργαζόμενοι με τέτοιες σχέσεις εργασίας καλούνται να καλύψουν τις ανάγκες των Ιδρυμάτων και συχνά παραμένουν για χρόνια στα Πανεπιστήμια, δουλεύοντας με αυτό το εργασιακό καθεστώς.  Σημειώνουμε σε αυτό το σημείο ότι θεωρούμε απαράδεκτο οι Πρυτανικές Αρχές να επιλέγουν ως “σχέση εργασίας”, τα ιδιωτικά συμφωνητικά (αλλιώς τίτλοι κτήσης). Συμφωνητικά που δεν προβλέπουν ούτε τα στοιχειώδη για έναν εργαζόμενο όπως είναι τα ένσημα, η μηνιαία καταβολή του μισθού, το ωράριο, οι άδειες. Αποτελεί, ως εκ τούτου, αναντίρρητη πραγματικότητα ότι οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι καλύπτουν κρίσιμες λειτουργικές ανάγκες σε μια ευρεία γκάμα υπηρεσιών στα Πανεπιστήμια, αναπληρώνοντας σημαντικό μέρος των μεγάλων ελλείψεων σε προσωπικό όλων των ειδικοτήτων. Η συμβολή αυτών των συναδέλφων στην καθημερινή αποδοτική λειτουργία των ιδρυμάτων είναι πολύ σημαντική, καθώς έχουν αποκτήσει πείρα κι εξειδίκευση. Εργάζονται πλάι-πλάι με τους μόνιμους και ΙΔΑΧ συναδέλφους, έχουν τα ίδια προσόντα και τις ίδιες υποχρεώσεις, αλλά σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα. Έχουν αποκτήσει πολύτιμη εμπειρία, αλλά βρίσκονται συνεχώς με το άγχος της απόλυσης, της ανανέωσης της σύμβασης. Παρά την σημαντική προσφορά τους, τους αρνούνται κατηγορηματικά το δίκαιο αίτημα για τη μετατροπή των συμβάσεων τους σε αορίστου χρόνου, για μόνιμη και σταθερή δουλειά, κρατώντας  τους ομήρους για χρόνια.

Γι’ αυτό τον λόγο, θεωρούμε απαράδεκτο να αμφισβητούνται, από τις Διοικήσεις των Ιδρυμάτων, δικαιώματα των συμβασιούχων εργαζομένων, αναφορικά με τις άδειες που δικαιούνται (κανονική, αναρρωτική, τέκνων, εκπαιδευτική κ.α.), αλλά και με τις αμοιβές τους (αναγνώριση προϋπηρεσίας, μεταπτυχιακών τίτλων σπουδών, οικογενειακά επιδόματα κ.α.). Το «επιχείρημα» που επικαλούνται αφορά στις συμβάσεις ανάθεσης έργου που καλούνται οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι να υπογράψουν, σύμφωνα με τις οποίες ενεργούν ως «ελεύθεροι επαγγελματίες»! Είναι ξεκάθαρο ότι, οι ελαστικά εργαζόμενοι με συμβάσεις ανάθεσης έργου στα Πανεπιστήμια, προσφέρουν εξαρτημένη εργασία, καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες και σε καμία περίπτωση δεν έχουν την αυτενέργεια του ελεύθερου επαγγελματία! Έχουν κανονικά τις ίδιες υποχρεώσεις με τους υπόλοιπους εργαζόμενους (μόνιμους και ΙΔΑΧ), όπως αυτές προκύπτουν από τη σχετική νομοθεσία, όπως για παράδειγμα, πλήρες 8ωρο, τήρηση του δημοσιοϋπαλληλικού ωραρίου, διοικητική ιεραρχία κ.α.. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους δε, το Πανεπιστήμιο αποτελεί τον μοναδικό τους εργοδότη. Επομένως, η εξομοίωσή τους, από τις Διοικήσεις των Πανεπιστημίων, με ελεύθερους επαγγελματίες, μόνο όσον αφορά στα δικαιώματά τους, ενώ στις υποχρεώσεις τους να εξομοιώνονται με τους μόνιμους και ΙΔΑΧ διοικητικούς υπαλλήλους, είναι ανεπίτρεπτη.

Στη βάση όλων των παραπάνω, ως Ομοσπονδία θέτουμε για πολλοστή φορά το αίτημα να πάρουν οι Πρυτανικές Αρχές όλα τα αναγκαία μέτρα, να ασκήσουν κάθε μορφής πίεση προς την Κυβέρνηση και το ΥΠΑΙΘ:

- Για μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στο ύψος των αναγκών

• Για την μετατροπή των συμβάσεων των συμβασιούχων  σε αορίστου χρόνου
• Για την κατοχύρωση ίσων εργασιακών δικαιωμάτων και αμοιβών για όλους τους εργαζόμενους στα Πανεπιστήμια, ανεξάρτητα από την εργασιακή τους σχέση. Όλοι οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι, με οποιαδήποτε σχέση εργασίας να εργάζονται έχουν τα ίδια δικαιώματα, όσον αφορά στις άδειες και τις αμοιβές τους, με τους μόνιμους και ΙΔΑΧ συναδέλφους τους.

Το Κεντρικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Διοικητικού Προσωπικού Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης (ΟΔΠΤΕ) καταγγέλλει απερίφραστα την απρόκλητη και βίαιη επίθεση των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια της σημερινής κινητοποίησης έξω από τη Σύνοδο των Πρυτάνεων, όπου συμμετείχαμε μαζί με φοιτητικούς συλλόγους για να υπερασπιστούμε το δημόσιο πανεπιστήμιο.

Αντιπροσωπεία της ΟΔΠΤΕ βρισκόταν εκεί προκειμένου να καταθέσει υπόμνημα προς τη Σύνοδο των Πρυτάνεων, εκφράζοντας την κατηγορηματική μας αντίθεση στο αυταρχικό νομοσχέδιο για την «ανομία» στα ΑΕΙ, αναδεικνύοντας τις τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό που διαλύουν τη λειτουργία των Ιδρυμάτων, και διεκδικώντας τη μονιμοποίηση των συναδέλφων μας συμβασιούχων, που τόσα χρόνια δουλεύουν με ελαστικές σχέσεις, κρατώντας τα πανεπιστήμια όρθια.

Αντί για διάλογο και ουσιαστική απάντηση στα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων, η κυβέρνηση απάντησε με καταστολή. Τα ΜΑΤ επιτέθηκαν αναίτια στα μέλη του Κεντρικού Συμβουλίου της ΟΔΠΤΕ και στους φοιτητές που διαδήλωναν μαζί μας. Η Πρόεδρος, Νίκη Χρονοπούλου, και άλλα  μέλη  του Κ.Σ. δέχθηκαν χτυπήματα με γκλομπ, η ίδια τραυματίστηκε στο κεφάλι, μετά από χτύπημα, απόλυτα στοχευμένο και επικίνδυνο για τη ζωή της. Πρόκειται για ξεκάθαρη απόπειρα τρομοκράτησης όσων αγωνίζονται.

Η υποκρισία περισσεύει. Μιλούν για "ανομία" στα πανεπιστήμια, ενώ το κράτος, που κατέχει το μονοπώλιο της βίας, επιστρατεύει τις δυνάμεις καταστολής για να χτυπήσουν εργαζόμενους και φοιτητές. Δεν είναι οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι που απειλούν την ασφάλεια των Ιδρυμάτων, είναι τα ΜΑΤ, τα χτυπήματα, τα χημικά και η ποινικοποίηση κάθε μορφής αγώνα. Ανομία δεν είναι ο συλλογικός αγώνας για μόρφωση και δουλειά με δικαιώματα, ανομία είναι η βία του κράτους απέναντι σε όσους σηκώνουν κεφάλι.

Η εικόνα είναι πλέον ξεκάθαρη: Η κυβέρνηση επιστρατεύει βία και καταστολή για να φιμώσει τη φωνή των εργαζομένων και των φοιτητών. Φοβούνται τη συλλογική αντίσταση απέναντι στα σχέδιά τους και γι’ αυτό χτυπούν όσους σηκώνουν κεφάλι.

Δεν τους φοβόμαστε! Δεν κάνουμε πίσω!

Απαιτούμε εδώ και τώρα: Την άμεση διερεύνηση και απόδοση ευθυνών για τη δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ απέναντι σε εργαζόμενους και φοιτητές. Την άμεση απομάκρυνση των δυνάμεων καταστολής από τον χώρο της Συνόδου.

Η τρομοκρατία δεν θα περάσει. Οι αγώνες δεν ποινικοποιούνται.

H κυβέρνηση της ΝΔ, για ακόμη μία φορά κατακαλόκαιρο, κατέθεσε στη διαβούλευση,  το νομοσχέδιο για την «αντιμετώπιση της βίας και της ανομίας στα ΑΕΙ». Με αυτό το νομοσχέδιο εμπλουτίζει και κάνει ακόμα πιο αυστηρό και αυταρχικό το ήδη υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο (μονάδες ασφαλείας, ελεγχόμενη πρόσβαση, πειθαρχικά για «διατάραξη της ακαδημαϊκής λειτουργίας»), που έχουν αποτρέψει στην πράξη φοιτητές και εργαζόμενοι με τους αγώνες τους.

Το κατάπτυστο νομοσχέδιο που δημοσιοποίησε προβλέπει:

• Τη δημιουργία Κέντρων Ελέγχου και Λήψης Σημάτων και Εικόνων, την εγκατάσταση ηλεκτρονικών συστημάτων ελέγχου και ταυτοποίησης εισόδου και εξόδου, ειδικές άδειες για να εισέρχονται στα ιδρύματα. Θέλει να αξιοποιήσει μέχρι και drones (!!!)
• Την τοποθέτηση καμερών, με εικόνα και ήχο, παντού μέχρι και στις αίθουσες διδασκαλίας και τα γραφεία μας!
• Την κατά προτεραιότητα στελέχωση των Μονάδων Ασφαλείας, την ώρα που οι διοικητικές υπηρεσίες στενάζουν από τις σοβαρές ελλείψεις προσωπικού. Μάλιστα, θέλει να μετατρέψει τους εργαζόμενους στις Μονάδες αυτές σε ρουφιάνους της Αστυνομίας, αφού όπως προβλέπει «το προσωπικό της Μονάδας Ασφαλείας και Προστασίας υποχρεούται να ενημερώσει αμελλητί την αστυνομία για την τέλεση αξιόποινων πράξεων εντός των εγκαταστάσεων του Α.Ε.Ι». Επιπρόσθετα, το προσωπικό των ΑΕΙ θα αναλαμβάνει ενεργό ρόλο στην πρόληψη και την αντιμετώπιση της παραβατικότητας στα ΑΕΙ, εμπλέκοντάς τους ευθέως σε κατασταλτικούς ρόλους.
• Τον ορισμό Εισαγγελέα αρμόδιου για εγκλήματα “διατάραξης πανεπιστημιακής λειτουργίας” και την ενίσχυση του Ποινικού Κώδικα με αντίστοιχα αδικήματα.
• Αντί να προσλάβει μόνιμο προσωπικό φύλαξης, παραδίδει και με τη βούλα τη φύλαξη στους εργολάβους, οι οποίοι μάλιστα θα έχουν και αναβαθμισμένο ρόλο, αφού θα υποστηρίζουν και τη λειτουργία του «Κέντρου Ελέγχου και Λήψης Σημάτων και Εικόνων»!

Προκλητικά ο πρωθυπουργός προπαγανδίζει ότι δήθεν με αυτό το νομοσχέδιο διαμορφώνει «ένα περιβάλλον όπου κανείς δεν θα διστάζει να διατυπώνει τις απόψεις του, να ανοίγει μία συζήτηση με κάποιους που πιθανώς να μη συμφωνούν με τις απόψεις του»!

Στην πραγματικότητα, κάνει το ακριβώς αντίθετο: Επιβεβαιώνεται από τις διατάξεις του νομοσχεδίου ότι η «ανομία» είναι το πρόσχημα για την ένταση της καταστολής, των αγωνιστικών διεκδικήσεων φοιτητών κι εργαζομένων που αμφισβητούν την επιχειρηματική λειτουργία του δημόσιου πανεπιστημίου και θέτουν στο προσκήνιο τις πραγματικές τους ανάγκες. Δημιουργεί έναν "μπαμπούλα" για να διασφαλίζεται η εφαρμογή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής όπως έχει διαχρονικά διαμορφωθεί.

Είναι ντροπή να κάνουν λόγο για την ασφάλεια στα πανεπιστήμια, όταν διαχρονικά δεν παίρνονται μέτρα για όλα αυτά που θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια φοιτητών κι εργαζομένων: Ασυντήρητα κτίρια, παλιές και επισφαλείς υποδομές,  με σοβάδες και παράθυρα να πέφτουν, ασανσέρ να βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση, χωρίς αντισεισμική θωράκιση, με πλημμελή μέτρα πυρασφάλειας, χωρίς μέτρα υγιεινής ασφάλειας στα αμφιθέατρα, προβλήματα με τη θέρμανση και την ψύξη στις αίθουσες, γραφεία χωρίς επαρκή φυσικό φωτισμό και αερισμό, φοιτητικές εστίες- χρέπια, συχνά να βρίσκονται χωρίς πόσιμο νερό, με τα ποντίκια να σουλατσάρουν. Χωρίς μόνιμο προσωπικό στην καθαριότητα, με αποτέλεσμα να μετατρέπονται οι Σχολές σε υγειονομικές βόμβες κάθε φορά που δεν τα «βρίσκουν» διοίκηση και εργολάβοι. Λεφτά για όλα αυτά μονίμως δεν υπάρχουν, αλλά για την ένταση της καταστολής θα δώσει με το τσουβάλι!

Είναι ντροπή να λένε ότι ενδιαφέρονται για τη «μη διατάραξη της ακαδημαϊκής λειτουργίας», όταν δεν έχουν, όλα αυτά τα χρόνια, διαμορφώσει όλες τις αναγκαίες προϋποθέσεις για να εξασφαλίζεται η λειτουργία των πανεπιστημίων με κριτήριο τα μορφωτικά δικαιώματα των φοιτητών, με αξιοπρεπείς όρους εργασίας για το προσωπικό των πανεπιστημίων: Επαρκείς, μόνιμες προσλήψεις σε όλες τις κατηγορίες προσωπικού, υποδομές, εστίες, αναλώσιμα. Όταν συνεχώς υψώνουν καινούρια εμπόδια για τη μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών να σπουδάσουν, όταν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες αναγκάζονται να δουλεύουν 13ωρα για να σπουδάζουν. Και τώρα φέρνουν το απαράδεκτο μέτρο των διαγραφών, με μόνο πραγματικό στόχο να αναρριχηθούν στις “αξιολογήσεις” της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με θράσος, λένε ότι οι «αιώνιοι» φοιτητές δημιουργούν επιπλέον διοικητικό φορτίο στις υπηρεσίες. Ποιον κοροϊδεύουν; Οι φοιτητές μετά την παρέλευση ν+2 χρόνων από τις σπουδές τους δεν δικαιούνται καμία παροχή. Συνεπώς, δε δημιουργούν κανένα διοικητικό ή οικονομικό βάρος.

Η στόχευση του νομοσχεδίου είναι άλλη. Επιδιώκουν να ξεμπερδέψουν με την συλλογική δράση φοιτητών κι εργαζομένων μέσα στα ΑΕΙ. Θέλουν να μετατρέψουν τα Πανεπιστήμια σε επιχειρηματικά άβατα. Θέλουν τους εργαζόμενους με σκυμμένο το κεφάλι, σε καθεστώς φόβου, να δεχόμαστε το χτύπημα των δικαιωμάτων μας, τη χειροτέρευση των όρων εργασίας μας, οι φοιτητές να αποδέχονται αδιαμαρτύρητα την συνεχή υποβάθμιση των σπουδών τους, και από την άλλη, οι κάθε λογής επιχειρήσεις, οι εργολάβοι να σουλατσάρουν ανενόχλητοι και ανεξέλεγκτοι.

Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι μέσα από τα σωματεία μας, μαζί με τους φοιτητικούς συλλόγους, μέσα από μαζικές διαδικασίες θα δώσουμε την απάντησή μας. Μέσα από τον οργανωμένο αγώνα μας, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την καταστολή σε όλες τις μορφές της, να εμποδίσουμε αντιδραστικές εξελίξεις, να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για όρους εργασίας και σπουδών που να ανταποκρίνονται στις σημερινές δυνατότητες.